bago simulan ang may akda ay may isang hiling maari bang inyong bisitahin ang blog ng aking mahal na kapatid karen ferrer wala kasi dumadalaw eh. . magaling na blogger yan wala ako sa kalingkingan
masyadong nakakamiss ang barkada minsan sinabi ko na tol pasensya na kailangan ko humilay sa tropa tol may pangarap ako kailangan ko lumipat ng eskwelahan.
para namang sinabi mong wala kaming pangarap matagal naming pinagtaluhan hanggang sa desisyon ko pa din ang nangibabaw. masarap pag uwian deretcho sa bahay ng tropa ambagan pambili ng ulam magsasaing habang nag-aantay ng sinaing bonding pagkatapos kumain tagay pagkatagay lasing makulit suka iyak tawa kanta hayz sarap ng buhay parang walang bukas na darating parang ang mundo ay di umiikot.
isang araw ayoko ng tumagay ayoko ng tumawa sa mga biruan ayoko ng humits tinangihan ko na din ang ang akbay nila, ayoko ko na mamiss ko sila at lalong ayoko na mamiss nila ako dyahe kakalungkot yun.
nangibabaw parin ang pagiging kaibigan ko sa kanila ito na naman ako nakahawak ang kanang kamay sa tagay at ang kaliwang kamay sa tubig lagok pait sundot ng tubig tawanan hanggang sa unti-unti ng nawawala ang mga kainuman ko ako at ang kaharap ko nalang ang natira at sa isang iglap pati siya ay nawala na.
lumipas ang mga oras parang ayoko ng gumalaw takot akong dumilat nawawala ako nawawala ang paningin ko nawawala ang mga kamay ko nawawla ang mga paa ko alam ko isa na lamang ako sa libo-libong katawan na nakatambak dito.
isang sampal ni kristine ang nagpabuhay ulit sa akin isang salitang hindi ko malimutan tol tagay mo na ano kaba bakit ka tulala, pagtingin ko sa basong hawak ko andun pa din ang laman nito hindi ko pa pala naiinom ang laman ng baso ang alak na nagbuo sa amin at nagwasak din samin alak na naging dahilan para lumigaya at alak na naging dahilan ng pagluha.
masarap magkaron ng tropa masarap magkaron ng katawanan kakulitan kaiyakan kainuman pero mahirap mawalan nito kung ano ang sarap magkaron higit pa dun ang pagluha kesa sa pagtawa isang parte ng buhay mo na bigla nalang nawala dahil sa mga pangarap mo.
No comments:
Post a Comment